'ElL' Costi, een fotograaf uit Florence is gefascineerd door verlaten villa's en gebouwen. Door een voortdurende wisselend politiek klimaat, aardbevingen en buitengewone weersomstandigheden heeft dit land meer leegstand dan welk ander westelijk Europees land. Het zijn vooral villa's en paleizen, ooit eigendom van rijke aristocratische families die leegstaan, te duur om te onderhouden en meestal geen zonen of dochters met ondernemersmentaliteit in de familie.
Vergelijk nu hotelprijzen in Florence
De Italiaanse aristocratie heeft eigenlijk nooit echt bestaan, het waren titels die door de grote Europese koninklijke huizen zoals de Habsburgers of de Spanjaarden werden verleend. Titels in het bezit van Italiaanse families stammen van ver voor de eenwording, toen Italië een mozaïek was van kleine staten en steden, rijkdom en landbezit. In Italië leefden de edelen meestal niet van feodale inkomsten, zoals in de rest van Europa of waren ze in dienst van de kroon. De meeste Italiaanse edelen waren vaak omhoog gevallen kooplieden of ambachtslieden.
Dit leidde ertoe dat Italiaanse edelen, vooral uit de late Middeleeuwen en de Renaissance zich vaak ondergewaardeerd voelden ten opzichte van hun Noord-Europese tegenhangers. Deze gevoelens manifesteerden zich in extravagante mode en buitensporig versierde paleizen, alles waar je status aan kunt verbinden werd in overdaad tentoongesteld. Tot grote ergernis overigens van de paus, die probeerde allerlei zedenwetten in te voeren die vooral het doel hadden om de flamboyante manier van kleden in te perken. Alles was in die tijd ostensief, de etiquette, de uit de hand gelopen decoratie in woningen, juwelen, tuinen, kunstwerken en meubels.
In de foto's van Eleonora zijn de kostbare fresco's en friezen op muren van deze verlaten paleizen nog goed zichtbaar. Een historisch verslag uit 1568 over de roerende goederen van een adellijke woning in Verona geeft ons een uitstekend voorbeeld van de stijl waarin veel edellieden probeerden te leven. Het huis en inboedel, zoals opgetekend door notaris Gregorio Albertini, werd gekenmerkt door: gebeeldhouwde en notenhouten stoelen, banken, kisten en bedden, tapijten, brokaat tapijten, satijnen, zijden en fluwelen overtrekken, wollen matrassen, linnen lakens, accessoires in koper, iconen in vergulde lijsten en kaarten van de wereld.
Bedienden in die huishoudens leefden op een ander niveau van luxe. Ze sliepen in grenenhouten bedden, hadden geen vloerbedekking en geen open haarden. Verder hadden ze geen eigen meubels, maar enkele kale benodigdheden voor de inrichting van een kamer, zoals een bed en een stoel. De edelman koos voor zichzelf notenhouten meubelen en de meeste kostbare stoffen, maar voor zijn bedienden zeker geen luxe goederen of materialen om het verschil in stand goed te etaleren.
"Het is niet ongebruikelijk om mensen tegen te komen tijdens een shoot," zegt Eleonora. Je komt fotografen, schrijvers, kleine dieven op zoek naar koper of marmer, en soms de eigenaren. "Ik heb ooit een oudere dame ontmoet die een van die villa's bezat. Nadat ik haar met haar huis complimenteerde, vertelde ze me: Als je het mooi vindt, is het van jou!" Voor veel Italianen die honderden jaren oude eigendommen erven, kan de meevaller meer een vloek zijn dan een zegen. "Vaak kunnen mensen de hoge belastingen en onderhoudskosten niet meer opbrengen", legt Costi uit, "laat staan dat ze de restauratiewerkzaamheden kunnen financieren". Costi hoopt dat haar werk een bewustzijn schept over hoeveel prachtige gebouwen er zijn die nood hebben aan liefde en restauratie, "hopelijk komt er ooit iemand op een van mijn foto's het huis van hun dromen tegen", besluit ze.
Decennia van regenval en schade veroorzaakt door aardbevingen, die niet ongewoon zijn in Midden-Italië, eisen uiteindelijk hun tol. "Als je op een plek komt en je ziet dat er water in de fundamenten zit, weet je dat er weinig te doen is." In andere gevallen kunnen restauratie-inspanningen echter een groot verschil maken.
Eleonora Costi
Zodra je het ruikt, weet je dat je er bent. Het moet het hout zijn, altijd weer het hout, van de gevaarlijke plafonds tot de kromgetrokken vloeren, doordrenkt van de regen, het element dat heerst over alle ruimtes.Zodra je het ruikt, weet je dat je er bent. Het moet het hout zijn, altijd weer het hout, van de gevaarlijke plafonds tot de kromgetrokken vloeren, doordrenkt van de regen, het element dat heerst over alle ruimtes.Het donker overweldigt je altijd, die verdomde duisternis, waardoor je geen panorama of uitzicht kunt herkennen. Je sluit je ogen en herleeft de feesten, de dansen, de mis en de priesters, de dokters en de zieke mensen of simpelweg mannen en vrouwen. Het is ook altijd weer de stilte, altijd dezelfde, die je voorzichtige stappen laat zetten en je adem doet inhouden.
Dreigend en absoluut, je schrikt van alles, een wegvluchtend dier of de wind langs een kozijn. Die gevoelens waren het begin van een passie: maar voordat het zover kwam, werd ik gedwongen om ze te zien als een beeld op mijn camera, om niet verloren te raken in herinneringen en tijdsmomenten. De Urbex, Urban Exploration, maakte me enthousiast, hun regels worden samengevat in het motto "neem niets anders dan foto's, laat alleen je voetafdruk achter". Zo begint het “Abandoned H. Ell”, een project dat vertelt over het fotograferen van verlaten plekken.Ik heb heel Italië afgereisd, op zoek naar plaatsen met verhalen en geleefde levens, verlaten en stoffig de vergetelheid in: huizen, nog ingericht met rijkelijk beschilderde zalen, voormalig psychiatrische ziekenhuizen, kerken, kostscholen en kloosters. Een fotografisch project waarvan ik hoop dat mijn foto's emoties, verbazing en onbehagen opwekken bij eenieder die ernaar kijkt en misschien om deze wonderen te behouden. Het lijkt de enige manier om deze plaatsen nieuw leven in te blazen. Volg Eleonora Costi op Instagram : @abandoned_ell
Vergelijk nu hotelprijzen in Florence