5 of 5 (27 Votes)
Vragen over Italie met verrassende antwoorden geïllustreerd met katten
Vragen over Italie met verrassende antwoorden geïllustreerd met katten

In dit artikel een kort antwoord op vragen die je uit beleefdheid misschien niet gaat stellen aan een Italiaan of het is gewoon een vraag met een lastig antwoord waarbij ze de handen in de lucht gooien en wijzen op schuld van jan en alleman (meestal de politiek of de EU). Van gaten in de weg tot schuinsmarcheerders: dit is een poging om de duistere geheimen van Italië zonder kleerscheuren te ontraadselen. Iedere vraag begint met “Heb je jezelf weleens afgevraagd waarom..?”. 

Waarom zijn er zoveel gaten in de weg?

Je kunt de oude Romeinen hier niet de schuld van geven. Die maakten zich juist wel druk om het onderhoud van de wegen, want een weg in Rome bestond uit minimaal 3 lagen. In de wet van de Twaalf Tafelen, de eerste regels die Rome vastlegde en die teruggaan tot 450 v. Chr., vind je zelfs instructies om de wegen tenminste acht voet (bijna 3 meter) breed te maken. Er staan ook bepalingen in over wat te doen bij waterschade en het bepaalde wie "de weg zal aanleggen en repareren". De gaten in de weg werden pas echt een probleem toen er geen geld meer was voor herstel en onderhoud.

Er werd hevig contracteert aan buitenlandse en binnenlandse bouwbedrijven die niet verantwoordelijk konden worden gehouden over de kwaliteit van het werk. Soms zijn ze opeens foetsie of niet meer bereikbaar en blijft de stad met de rekening zitten. Dit verhaal werd mij verteld door de zoon van een Zweeds asfaltbedrijf die in de jaren ´70 goedkoop materiaal leverde aan de Italiaanse staat om duizenden km’s te asfalteren.

Ze wisten dat het asfalt geen lange levensduur had, maar het was een goede deal en het kan zelfs zijn dat een minister er een steekpenning aan overhield, niet geheel ongebruikelijk. Dan zijn er de telecom- en nutsbedrijven die de weg openmaken en dan goedkoop materiaal gebruiken om de gaten te dichten, ze worden niet aan dezelfde eisen gehouden als de asfalt bedrijven, want zodra een weg open moet worden gemaakt voor een zgn. ‘urgente ‘ ingreep, zijn ze ‘in the clear’, er wordt gretig gebruik gemaakt van deze loophole om het wegdek benedenmaats achter te laten. De boete is trouwens nog geen € 900,- en controle is er nauwelijks.

Italiaanse katten op de weg

Waarom hebben zoveel wegen geen stoep of trottoir?

Hiervan kunnen we gedeeltelijk wel de schuld geven aan de oude Romeinen. Een weg was maar 8 voet breed, dat is ongeveer 2,4 meter. De gemiddelde moderne wagen is 1,9 meter, dat laat dus niet echt veel ruimte over voor een trottoir. Uiteraard hebben niet alle wegen een Romeins verleden, maar veel wegen, vooral langs de kust, zijn gedeeltelijk uitgehouwen uit het rotsen en er bestaat ook geen wet dat een eigenaar een trottoir voor zijn huis moet aanleggen en om die reden bouwen ze huizen gewoon helemaal tot aan het randje van de weg waardoor er geen plaats meer is voor een trottoir.

Hiernaast heeft Italië een autoprobleem, er zijn er namelijk te veel en met het aanleggen van meer trottoirs, laat staan het handhaven van en controle van strenge regels op parkeren op trottoirs, win je geen verkiezingen. Italië heeft een record aantal auto´s per hoofd van de bevolking: In 2015 was dat 61 op de 100 inwoners en in dat cijfer neemt niet af, het groeit.

Waarom eten Italianen het liefst Italiaans? Ook als ze op vakantie zijn in het buitenland.

De Italiaan is geen avonturier. Wist je dat een Italiaan gemiddeld maar 1 keer verhuist in zijn leven. Nee, het klopt! Ook op vakantie in het buitenland eten ze het liefst (ook al is het slecht) Italiaans. Waarom? Dat komt omdat eten voor de Italiaan uit bepaalde rituelen bestaat en ze overtuigd zijn van het feit dat hun dieet in direct verband staat met hun gezondheid. Veranderen van spijs is niet goed voor een Italiaan. Echt waar? Ja, de meeste Italianen zijn nu eenmaal zo, ze zijn er van overtuigd dat een ‘colpo d’aria’ (windslag) longontsteking kan veroorzaken en dan kan een ‘buitenlandse’ maaltijd het biologisch evenwicht van je lichaam verstoren. Ik overdrijf misschien, Italië heeft natuurlijk ook de beste keuken ter wereld, dus neem ik ze dit echt niet kwalijk.

Katten in het raam in Italie

Waarom staan Italianen bekend als onbetrouwbaar?

Er zijn veel uitzonderingen, maar er zit een kern van waarheid in deze stelling en het is geen verwijt, want de Italiaan denkt zelf ook zo over de medeburgers. Het officiële bureau voor statistiek van Italië, ISTAT, levert mij een schat aan interessante informatie op. ISTAT meet namelijk ook het niveau van vertrouwen, en doet dit sinds 2010. Het lijkt erop dat Italianen niet bijzonder betrouwbaar zijn, of tenminste dat denken ze van zichzelf. Blijkbaar daalt dit slechte gevoel van vertrouwen hoe zuidelijker je komt.

Het wantrouwen heeft waarschijnlijk een historische achtergrond, die te maken heeft met de vele oorlogen en annexaties door andere landen. Er is tegenwoordig ook een groot gemeenschappelijk wantrouwen en dat geldt voornamelijk voor de politiek. Een cultuur van wantrouwen niet erg goed voor de economie, ondernemers stellen vaak plannen uit in eigen land en investeren bijvoorbeeld liever ergens anders. Banken in Italië helpen ook niet echt mee, ze houden de regels strak en dit beleid houdt bedrijven klein, klein is controleerbaar volgens de banken.

Kat op de markt in Italie

Italië heeft in Europa het hoogste percentage aan werkloosheid bij het MKB bij bedrijven met minder dan 10 werknemers. Zelfs als potentiële klant van een klein bedrijf word je aardig op de proef gesteld, je zult eerst een basis van vertrouwen moeten creëren voordat je zaken kunt doen in Italië. Uiteraard kun je historische redenen vinden voor dit wantrouwen, maar volgens mij heeft het veel met het katholieke geloof te maken. Ik vroeg me een paar jaar geleden af waarom mijn vriend zo vaak naar de kerk gaan. Pas later begreep ik dat hij ging biechten, omdat hij thuis gewoon een vrouw en kinderen had (OMG). Het geloof maakt veel goed, maar het wantrouwen blijft.

Waarom lijkt het alsof alle Italianen een tweede huis hebben?

Ten eerste, Italië is niet altijd arm geweest. Na WW2 kon je je als werknemer inkopen in het bus-, bank- of nutsbedrijf waar je werkte, de zogenaamde ‘coöperatie’. Deze maatschappijen deden het niet slecht na de oorlog in een land waar nood was aan publieke voorzieningen. De maatschappijen bouwden huizen voor hun medewerkers, openbare zwembaden, sportclubs. Het huis waar ik nu woon was vroeger eigendom van een bank, niet in de zin van een hypotheek, maar de mensen die hier een appartement kochten, werkten voor de bank en hadden er ook aandelen. Voor veel Italianen was het een loonbriefje dat maar bleef uitbetalen, zo goed zelfs, dat als ze tot hun pensioen doorwerkten, ze ook doorbetaald werden met een dik pensioen en dividend op hun aandeel in de bank en konden zich dus gemakkelijk een tweede huis veroorloven, soms zelfs aan zee. Coöperaties bestaan er nog steeds in Italië, vooral in de landbouwsectoren. In de regio Emilia-Romagna vind je een van de hoogste percentages aan coöperaties van Italië. Hier zijn twee op de drie inwoners coöperatieleden, die gezamenlijk voor 30 % van het nationaal product van de regio instaan.

Kat in paniek

In Italië nemen sociale coöperaties momenteel juist toe en niet af, het blijkt namelijk zeer effectief in het leveren van diensten en bouwt vertrouwen tussen leden. Er bestaan uiteraard heel wat incentives om een coop op te richten, niet in het minst omdat de bankregels heel wat flexibeler zijn als het bankenrisico wordt verdeeld onder de leden.

Waarom gaat de gemiddelde huisprijs zeker nog dalen in Italië?

In Italië bezitten de meeste 65-plussers een of meer eigendommen. Helaas is het overgrote deel van deze woningen in zeer slechte staat, soms ook niet met een optimale ligging. Ik wil de Italianen niets verwijten, maar van onderhoud hebben ze blijkbaar geen kaas gegeten. Misschien heeft dit met het verhaal van wantrouwen te maken, misschien valt het verwijt bij de gemeentelijke voorzieningen, die gebrekkig zijn of misschien zijn aardbevingen en overstromingen de boosdoeners. In ieder geval staat een ding vast: wanneer deze mensen (eigenaren) komen te overlijden, zal een generatie Italianen dit vastgoed erven. Deze voorraad aan onroerend goed komt zonder twijfel binnen de volgende 20 jaar op de markt. Het probleem? Ten eerste zijn er meer huizen dan er erfgenamen zijn en ten tweede wat moet je met een huis waar in geen 40 jaar iets aan de elektrische bedrading is gedaan of het sanitair. Het resultaat? De huizenprijzen zullen weer dalen.

Kat in een oude wagon

Waarom wonen er zoveel mannen van 40 nog bij de ouders?

Ken jij er ook zo een? Een jaar geleden is hij getrouwd en hij heeft nu een kind op komst, maar hij brengt nog iedere week zijn vuile was bij mama langs en daarnaast spreken ze elkaar iedere dag. Ze strijkt zijn hemden, koopt zijn onderbroeken en geeft hem minestrone mee naar huis. Dit is de definitie van een zogenaamde Mammone, maar er blijven steeds meer mannen gewoon thuis wonen ook na hun studiejaren. Een verklaring is het onderwijssysteem. In Italië duurt de gemiddelde opleiding zeven jaar. Maar sommige studies kunnen wel 10 jaar duren, zoals medische specialisten en architecten.

Als je met je 30ste afstudeert en het is moeilijk om een baan te vinden is het misschien niet zo gek om gewoon nog thuis te blijven wonen. Het nationale werkloosheidspercentage is 9,1%. In delen van Zuid-Italië is dit zelfs 18,6%. Maar buiten deze werkloosheidscijfers wonen veel mannen ook nog gewoon thuis als ze een goed betaald baan hebben en dit is cultureel gezien niets bijzonders meer. Dit fenomeen heeft uiteraard ook te maken met het katholieke geloof dat de familie de hoeksteen van de samenleving is, waar de moeder beschermd wordt in haar rol als matriarch. Dit familiegevoel ondersteunt zelfs de maffia. Als gevolg hiervan is het volkomen acceptabel om binnen het gezin te blijven tot je dertigste of zelfs tot na je veertigste.

Een man zal dus veel tijd met zijn moeder doorbrengen. Hij leert om alles van haar te accepteren en zij houdt alles onder controle. Het is een van de meest voorkomende bekentenissen van mijn Nederlandse vriendinnen die met Italianen zijn getrouwd. De moeder bepaalt wat hij draagt, wie hij ziet, de familiefeestjes en zelfs wat hij eet. Dat kan een frustratie worden zelfs voor de meest geduldige dames onder ons.

Over dit artikel